...I'm...lost in this ...cruel world...
...nije uopce vazno tko sam ja...nije uopce vazno da postojim...nije uopce vazno hoce li mi tko ostaviti komentar ili nece...uopce mi to nije vaznoo...jedino sto muci mene...sto me gusi...sto mi neda da uzivam kao moji svi normalni vrsnjaci...sto mi neda da udisem svjez zrak...sto me tjera na plakanje...je SADNESS...zasto ljudi moraju biti tako okrutnii...zasto povrijede druge ljude tako jako i snazno a da to ni ne shvatee...zasto?zasto?...ne znam...i wish i know...but life is so cruel to mee...da li sam nesto napravilaa tako strasnoo...tako okrutnoo...ni to ne znam...
nista ne znam...ali sve me boli...srce najvisee...znam da bi trebala krenuti dalje...znam da treba sve preboljeti...jer to mi svi govore...ali ne moguu...nemam snagee...
zasto ljubav toliko boli?a zasto prijateljstvo toliko bolii?!zar ljudi ne uzivaju u tim meni nepoznatim stvarima...uvijek zastoo...uvijeek...
zasto je ovaj blog nastao...jer ne stignem svaki dan pisati dnevnik...jer sam stalno na kompu...a papir i olovka su moja utjehaa...a sada si pomazem i tipkovnicom...jer pomoc mi je potrebna...i to velika...jer nema ljudii...koji bi meni pomogli...iako imam roditelje...koji su super...jest da traze malo previse stvari od mene...al dobroo...
jedina istina u mom zivotu...jedina...je bol i tuga...pain and sadness...always in my heart...always and forever...
